Burn-out, overspannen, vermoeidheid en Jan Smit
Gisteren was er een item in RTL boulevard over de burn-out van Jan Smit.
Ik zat dit te bekijken en er naar te luisteren. Het kwam op mij over alsof we het hier over een hoofdpijntje of griepje hebben waar je snel van zal genezen.
Jan wil heel graag het songfestival presenteren, maar zit sinds november al met een burn-out thuis. ‘Maar…’ werd er geroepen door iemand vanaf de RTL boulevard bank. ‘Het is once in a lifetime, dus zoiets laat je niet aan je voorbij gaan!’
Zo werkt het in onze maatschappij. ‘Kom op, dit is de kans van je leven, dus dat burn-out gedoe zet je maar even opzij’. Dit klinkt natuurlijk heel zwart wit, maar zo wordt het wel bedoeld natuurlijk.
Wat Arie Boomsma terecht zei dat dat nou juist het probleem is bij burn-out…je grenzen stellen en aangeven.
Continue worden we over onze grenzen geduwd en getrokken…
Momenteel zit Jan in een Spaanse kliniek waar hij voor zijn burn-out wordt behandeld. Want hij moet natuurlijk weer fris en fruitig zijn voor de presentatie in mei tijdens het songfestival.
Wat heb ik hier een enorme moeite mee zeg. Ik werd zelfs heel opstandig van dit bericht. En vooral hoe hierover werd gepraat. Natuurlijk is voor iedereen een burn-out anders. Maar als je denkt dat je in een paar maanden tijd kan herstellen van een burn-out dan heb je het mis. Dan is er in mijn ogen geen sprake van een burn-out, maar overspannenheid. En dat zijn toch wel twee heel verschillende dingen. Burn-out is vaak opgestapeld van een lange periode, in mijn geval een aanloop van vele jaren. Dan heb je ook minstens die tijd nodig om ervan te herstellen. Als je al geluk hebt dat je er mentaal en fysiek er niets aan over houdt en er al te veel schade is aangericht.
Wordt de term burn-out ook niet te vaak onterecht bestempeld?
En ja, als je burn-out bent kan je niks…ik weet er alles van! Maar je kan zelfs geen informatie tot je nemen of een stukje tekst lezen. Laat staan de energie en focus hebben om bij de nonnen in Vught Engels te leren.
En nogmaals…ik wil niet een vinger wijzen en voor iemand spreken of het wel of geen burn-out is. Maar laten we met z’n allen nou eens respect tonen dat als het wel zo is, mensen niet nog meer tot het uiterste drijven en over grenzen laten gaan.
En ja…nog steeds de vraag….
Wordt de term burn-out niet te vaak ten onrechte gebruikt?
Reactie plaatsen
Reacties